Tamil Works of Contemporary Sri Lankan Authors - IX kARRuvazikkirAmam... A collection of Poems by S. Vilvaretinam in Tamil script, unicode/utf-8 format
காற்றுவழிக்கிராமம் (ஒரு கவிதைத்தொகுப்பு) ஆசிரியர்: சு. வில்வரெத்தினம்
Etext Preparation : Mr. Rathina Iyer Padmanabha Iyer, London, UK, Dr. N. Kannan, Kiel, Germany and Mr. Ramanitharan Kandiah, New Orleans, USA Proof-reading: Ms. Geetha Ramaswami, Singapore Web version: K. Kalyanasundaram, Lausanne, Switzerland Source Acknowledgements: kARRuvazikkirAmam by S. Vilvaratinam, Published by "Akave", 204 Powerhouse Road, Trincomalee, Sri Lanka . This webpage presents the Etext in Tamil script but in Unicode encoding. To view the Tamil text correctly you need to set up the following: i). You need to have Unicode fonts containing Tamil Block (Latha, Arial Unicode MS, TSCu_Inaimathi, Code2000, UniMylai,...) installed on your computer and the OS capable of rendering Tamil Scripts (Windows 2000 or Windows XP).
ii)Use a browser that is capable of handling UTF-8 based pages (Netscape >4.6, Internet Explorer 5) with the Unicode Tamil fontchosen as the default font for the UTF-8 char-set/encoding view. .In case of difficulties send an email request to Project Madurai
You are welcome to freely distribute this file, provided this header page is kept intact.
காற்றுவழிக்கிராமம் - சு. வில்வரெத்தினம்
நன்றி.
கவிதைகள் எழுதுதல் என்பதை விடவும் முக்கியமானது காலத்தில் அவற்றை வெளிக்கொணர்வது. காலத்தில் வெளிக் கொணரப்படாமல் ஊறுகாய் போடப் பட்டிருக்கும் எனது முந்தைய தொகுப்புகள் போலல்லாமல் அவற்றையும் முந்திக் கொண்டு 'காற்றுவழிக் கிராமம்' வெளி வருகிறது. இதுவும் காலத்தாற் பிந்தியதாகிவிடக் கூடாது எனும் பெருமுனைப்பினால் காலத்தாலாகிய இவ்வுதவிக்குக் காரணர் நண்பர் எம்.ஐ.ஏ.ஜபார்.
'ஆகவே' இதழின் வேலைகளையும் தள்ளி வைத்துவிட்டு இத்தொகுப்பை அதன் வெளியீடாகக் கொணர்ந்துள்ளார். அவர்க்கும், இதில் உள்ள முதல் கவிதையை வேண்டிப் பெற்று 1994-ஜனவரி சிறப்பிதழில் பிரசுரித்த 'சரிநிகர்க்கும்', துரித காலத்தில் அச்சுப்பதிவு வேலைகளை முடித்துத் தந்த 'டெக்னோ பிறின்ட்' டாருக்கும், அட்டைக்கான புகைப்படம் தந்துதவிய பனம்பொருள் அபிவிருத்திச் சபையினருக்கும், பல வழியாலும் பரவலாக இதன் விநியோகத்திற்குதவும் எனது மருமகர்கள், செ.பாஸ்கரமூர்த்தி, தா.பாலகணேசன், மற்றும் பெயர் குறிப்பிடாத அன்பர்க்கும் எனது நன்றிகள்.
அன்புடன், சு.வில்வரெத்தினம் புங்குடுதீவு.
காற்றுறங்கும் அகாலத்தில் மூட்டைமுடிச்சுகளோடு மக்கள் கிராமத்தை ஊமையாய் விட்டுப்போன கதை
'அகங்களும் முகங்களும்' (அலை வெளியீடு) கவிதைகளுடாக பரிச்சயமானவை கவிஞர் சு.வில்வரெத்தினம். அதன் பிறகு "நெற்றிப் பரப்பின் நிகழ்வுகள்' "காலத்துயர்" போன்ற இரு தொகுப்புகள் வெளிவந்திருக்க வேண்டும். ஆனால் அவை இயல்பான காரணங்களால் சாத்தியமாகாது போயிற்று. இவை இரண்டையும் கடந்து நான்காவது தொகுப்பான "காற்றுவழிக் கிராமத்தை" தேர்ந்தெடுத்து "ஆகவே" வெளியிடுவதன் பின்னணியிலுள்ள காலத்தேவை புரிய முடிந்ததொன்றே.
உணரப்பட்ட பிரச்சினைகளைத் தீர்க்கும் வழியறியாத் தடுமாறலிலும் இருக்கைகளை நிரந்தரமாக்கிக் கொள்ளும் தீவிர விருப்பிலும் நீளுகிறது ஒரு யுத்தம். இதன் வெறியின் இரட்டைத்தனம் எல்லாவற்றிலும் வெளிப்படுவதை நான் அவதானிக்காமலில்லை. தமது இருப்பை தக்கவைத்துக் கொள்வதற்கான அரசியற்பகட்டாக எம்மால் கவனம் கொள்ளப்படுகிற "கிராம உதயங்களும்", "2000 ஆம் ஆண்டளவில்" (தெற்கிலுள்ள) யாவருக்கும் புகலிடம் வழங்குவதற்கான முனைப்புகளும் தெற்கில் மட்டுமே நிகழ, வடக்கிலும் கிழக்கிலும் நகரங்கள் சிதைக்கப்பட்டு, கிராமங்கள் சிறைப்பிடிக்கப்பட்டு வருகின்றன.
18.10.1991 அன்று வடக்கின் தீவுகள் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டன. வாழ்விடத்தை விட்டும் மக்கள் பெயர்த்தெடுக்கப்பட்டனர். இதன் பின்னரான தீவுகளின் அவல இருப்பை நிழற் படங்களாக்கி நம்மை ஈர்த்து துயர் கிளர்த்துபவை இக்கவிதைகள். இவ்வவல இருப்பின் அனுதாபத்துக்குரிய பங்காளியாய், சலிக்காதவனாய், எதிர்கொண்டவனாய் நம்மால் தரிசிக்கப்படுகிறவன் இக்கவிஞன். இதனால் தான் ஓர் யுத்தகாலத்தில் சிதைக்கப்பட்ட கிராமங்களின் பதிவை உள்வாங்கிய ஆவணமாய் இத்தொகுதியை நம்மால் பார்க்க முடிகின்றது. நிகழ்கிற வரலாற்றைத் தவிர்த்து எழும் அதிமனோரதிய சோடனைகளே வாழ்வனுபவம் என நம்பவைக்கும் முரட்டுப் பிரயத்தனங்களின் முன் சு.வில்வரெத்தினம் போன்றவர்களின் கவிதைகள் தனித்து நிற்கின்றன. வாழ்க்கையைப் பேசுகிற கவிதைகள் என்ற வகையில் இத்தொகுப்பு மிகுந்த கவனத்திற்குரியதாகிறது.
இத்தொகுதி 'ஆகவே' நூற்றொடரின் முதல் வெளியீடாக வருவதில் மகிழ்ச்சியடைகிறோம்.
'ஆகவே' சார்பாக,
ஜபார்.
எனக்குள் இன்னொரு விழியெனத் திகழும் என் இறைவன் குருநாதனுக்கு
காற்றுக்கு வந்த சோகம்
முழுவியளத்துக்கு ஒரு மனுவறியாச் சூனியத்தைக் கண்டு சூரியனே திகைத்துப் போன காலையிலிருந்து இப்படித்தான் உயிர்ப்பிழந்து விறைத்த கட்டையெனக் கிடக்கிறது இக்கிராமம்.
கிராமத்தின் கொல்லைப் புறமாய் உறங்கிய காற்று சோம்பல் முறித்தபடியே எழும்பி மெல்ல வருகிறது.
என்ன நடந்தது? ஏனிந்தக் கிராமம் குரலிழந்து போயிற்று? திகைத்து நின்றது காற்று தேரடியில் துயின்ற சிறுவன் திருவிழாச் சந்தடி கலைத்திருந்தமை கண்டு மலங்க விழித்தது போல.
திறந்த வாசலினூடே வீட்டுச் சொந்தக்காரனென சுதந்திரமாய் நுழைகிற காற்று இப்போ தயங்கியது. தயங்கித் தயங்கி மெல்ல ஓர் வீட்டுவாசலை எட்டிப் பார்த்தது. ஆளரவமே இல்லை.
இன்னுமொரு வாசல்; இல்லை. இன்னும் ஒன்று; இல்லை. இன்னும் ஒன்றை எட்டிப் பார்க்கையில் இழுத்துப் பறிக்கும் மூச்சின் ஓசை. சற்றே கிட்டப் போனது. வாசற் படியிலே
வழுக்கிக் கிடந்தது ஓர் முதுமை. ஊன்றுகோல் கையெட்டாத் தொலைவிலே. இழுத்துப் பறிக்கும் மூச்சினிடையே எதையோ சொல்ல வாயெடுக்கவும் பறிபோயின சொற்கள். பறியுண்ட மூச்சு மடியைப் பிடித்து உலுக்குவதாய் காற்று ஒருகால் நடுங்கிற்று.
பதற்றத்தோடே படலையைத் தாண்டிப் பார்த்தது தூக்க எடுக்க துணை கிடைக்குமாவென்று. ஆருமே இல்லை.
காற்றென்ன செய்யும்? ஒப்பாரி எழுந்தால் ஏந்தியெடுத்து ஊரின் காதிலே போடும். ஒரு குரலின் உரைசலும் இல்லையே. உண்மையிலேயே காற்றிற்கு அழுகை முட்டிக்கொண்டு வந்தது.
பக்கத்திருந்து உறவுகள் பால் பருக்க, கால் பிடிக்க, கை பிடிக்க, தேவாரம் ஓத, கோலாகலமாய் பிரிகின்ற உயிர் அநாதரவாய், அருகெரியும் சுடர் விளக்கின்றி பறை முழக்கமின்றி, பாடையின்றி..... அட, சாவிலும் கூட ஒரு வாழ்விருந்த கிராமம் இது.
காற்று பரிதவித்தது. "எங்கே போயின இதன் உறவுகள்?" ஒன்றும் விளங்காமல் அந்தரித்தது. அதற்கெங்கே தெரியும்? காற்றுறங்கும் அகாலத்தில்தான் மூட்டை முடிச்சுக்களோடு மக்கள் கிராமத்தை ஊமையாய் விட்டுப்போன கதை.
ஒரு பெருமூச்சை உதிர்ந்தபடி மீண்டும் உள்ளே நுழைந்தது. முதுமையினருகில் குந்தியிருக்கும் இன்னொரு கூனற்கிழமாய் தன்னைப் பாவித்திருந்து பிறகெழுந்து சேலைத்- தலைப்புள் வாயைப்புதைத்தபடி வந்தது வெளியே.
வீதியில் தலைநீட்டிய முட்செடியன்றை வேலியோரமாய் விலக்கியபடியே மெல்ல நடந்தது காற்று சொல்லிக் கொள்ளாமல் போன புதல்வரைத் தேடும் சோகந் தாளாத தாயைப் போல.
28.07.1993
புள்வாய்த் தூது
இம்முறை பெருங்குடமுழுக்குக் காட்டுவது போல கொட்டிற்று வானம் புலம் பெயர்ந்து வந்த பறவைகள் நிரம்பி வழிந்த நீர்த்துறையெங்கும் முங்கிக் குளித்தன; முத்தெடுத்துதறின கூரலகால் பிறகெடுத்துக் கோப்பன போல்வன.
எடுத்தூதிய வெண்சங்கென எழுகின்ற கொக்குகள் அசை நடை நாரைகள், கன்னங்கரேலென நீர்க்காகங்கள் என வண்ணம் பலப்பல- இயற்கையெடுத்த விழாக் கோலம் போல.
இனிய பறவைகாள் உங்களைப் போலவே வண்ணம் பலவுடைய மக்களின் விழாக் கோல வாழ்விருந்த கிராமம்தான் இதுவும். எதற்கோ வியூகம் வகுத்தவர்க்கஞ்சியவர் வேரற விட்டுப் போய் நாளாயிற்று.
நவராத்திரியின் கும்பச்சரிவோடு போனவர்கள்தான் மீளக் கொலுவேறவில்லை கொலுவிருந்த வாழ்வு குலைந்து போய்க் கிடக்கிறது. கூடி வாழ்தல் என்பது அழகிய கொலுநேர்த்தியல்லவா? எத்தனை நவராத்திரிகள் வந்தேகின. கும்பப் பொலிவும், கூட்டுக்களியும், விழாக் கோலமும்தான் இல்லையாயிற்று.
"ஆடிப்பிறப்புக்கு நாளை விடுதலை" வெண்தாடிப் புலவனது பாட்டோசை "கூடிப் பனங்கட்டிக் கூழும் குடிக்கலாம் கொழுக்கட்டை தின்னலாம் தோழர்களே" என் செயலாம் கூழை நினைத்தானே வாயூறத்தான் செய்கிறது. ஊதிக் குடிக்க உதடும் குவிகிறது. ஒடியலுக்கும் ஏது குறை? போனவரியத்தானும் கிடந்துளுத்துக் கொட்டுது. கூடிக்கலந்துண்ணச் சாதிசனம்? இந்த ஆடிப் பிறப்பிற்கும் விடுதலை ஆனந்தம் இல்லையாச்சு.
விழாக்காலத் தேதி விவரங்களே மறந்து போய்க் கிடக்கும் கிராமமிதில் ஓசை, ஒலியெலாமாகி நிறைந்த பறவைகாள் உங்கள் உயிர்த்துடிப்புகள் இனியவை.
வயல்வெளி நடப்புகள், சிறகடிப்புகள், வெளிநிரம்பிடும் சங்கீதம், யாவுமே இனியவை என்பேன் எனினும் சிறு துயரம் நீராம்பலெனத் தலைநீட்டும்.
மாரிகழிய மறுபடியும் வருகின்ற கோடை வறள்வில் இக் குதூகலங்கள் சிறகை மடக்கி விடைபெறுதல் கூடும் அல்லவோ, நினைகையில் சிறுதுயர் எழும் எனினும் உமை நோகேன் அற்ற குளத்து அறுநீர்ப்பறவையென கேலியாடும் எண்ணம் சிறிதுமிலை. நானறிவேன் தாயக மீள்வில் இருக்கும் தனிச்சுகம்.
பெரு வெளியில் தலைநீட்டும் உயர்மரக் கொம்பரில்தானே உங்கள் கூடுகள் உள்ளன. அறிவேன் குஞ்சு பொரித்தலும், குதலைகட்கு உவந்து ஊட்டலும், காத்தலும், இங்காகலாம் சிறகு முளைத்தவற்றை கூட்டிச்செல்வதாய குதூகல நிகழ்வெலாம் தாயக வெளிநோக்கியல்லவோ நானறிவேன்
நீரறிவீரோ என் நெஞ்சிலும் கூடு கட்டி வாழும் குருவிகட்கு வாசலுண்டு கூடிழந்து போனவரின் நேசம் விட்டுப் போகாத நெஞ்சகத்தில் சோகமுண்டு நீரறிய மாட்டீர்.
நீரறிதல் கூடுமெனில் கோடைவழிப் போக்கில் குளிர்த்தி வற்றிப்போன எங்கள் வாழ்நிலையின் சோகத்தை எம்மவரைக் கண்டு இயம்புதல் கூடுமோ? சற்றெமக்கு இரங்குங்கள் நாளை நாளையெனக் காத்திருந்த நம்பிக்கை முளைகருகிப் போகுமுன்னே வரவுண்டோ கேளுங்கள்.
"கையது கொண்டு மெய்யது பொத்தி காலது கொண்டு மேலது தழுவிக்" கதியிற் கலங்கிய புலவரென கைவிடப்பட்ட முதியவர் கிழித்துப் போட்ட ஒடியல் கிழங்கென வாடிச் சுருங்கி மனம் மெலிந்து கடைசி ஒரு சொல்லாடலில் விடைபெறக் காத்திருப்பதை சொல்லுங்கள்.
வேறென்ன விளம்ப இருக்கிறது நீங்கள் மீளுகையில் விட்டு விட்டுச் செல்லுகின்ற ஆனந்த வித்துகள் முளை கொள்ளும் நாள்வரையும் நாங்கள் இருப்போமா நன்னிலத்தின் காவலராம் எங்களுடைச் சந்ததிக்கேனும் இதன் வேரடியில் வாழ்வு சிலிர்க்கட்டும்.
19.09.1993
காற்றே.....
வழமையைப் போலவே பிசிறேறிய வார்த்தைதானுமில்லை பிச்சையிட பிறகேன் அலைகிறாய் வெறுமை குலுங்கும் பாத்திரத்தோடு.
இடிந்துபோய்க்கிடக்கிற கோயிலின் சிலையாய் திசைமுகம்நோக்கி இந்தக் கிராமமே இருகையேந்தி நிற்கிறது. இந்தலட்சணத்தில வாசல்தோறும் வந்திரந்து திரிகிறாய். வரவேற்பு உபசாரம் அல்ல வல்லடிவசைகூட உனக்கில்லை.
"சூய்"யென்று விரட்டுகிற சொல்லும் தெறிக்காத சூனியத்திலிருந்து தொட்டெடுத்துப் பாத்திரப்படுத்தக் கூடியதாய் ஒரு பருக்கையும் இல்லாது போனமை சோகம்தான் என் செயலாம்?
இந்த சந்தி விருட்சத்தைப் பார்த்தாயா முந்தியெல்லாம் நிழலுக்கு ஒதுங்கவரும் மனிசரிடம் நேசபாவத்தோடு விசிறிக் கொடுத்தவாறே குசலம் விசாரிக்கும், வித்துயிர்த்த காலத்திலிருந்து வேரூன்றிப் பந்தலாய் வியாபித்த நாள் வரைய வரலாற்றை விபரிக்கும். இன்றோ நிழலுக்கு ஒதுங்கவும் நேச பாவத்துறவு கொள்ளவும் மனுவின்றிப் போக நினைவுகளைச் சருகுதிர்க்கும் வெற்று வெளியில் விரல் கிளைத்திட தற்புலம்பும் மொட்டைக் கனவுகளை முணுமுணுக்கும்.
காற்றே நீயும் போ நெடுநாள் நினைவுகளைக் கோதிக் கோதி முடியைப் பிய்த்துக் கொள்ளும் மனிசரைப் போல சருகுதிர்த்த நினைவுகளைக் கிளறிப்பார் உருவெழுந்தால் கொடுக்கை வரிந்துகட்டியந்த ஒற்றைப் பனையின் சிரசைப் பிடித்துலுப்பு உன்மதத்தம் குறைந்ததென்றால் கீழிறங்கி வா போக்கிழந்து கிடக்கின்ற தெருவின் புழுதியை ஊதி ஊதி உறவுகளின் சுவடிருந்தால் தேடுவோம் நீயும் நானுமாய்.
கோலியெடுத்த நெல்லை காற்று வளமாய் நின்று தூற்றத் தொடங்கினார் கொட்டும் பொன்னருவியென குதூகலநெல்மணிகள் ஓசையிட நிறைமணிச் சொல்லெடுத்து தூக்கிய தமிழின் பாட்டும் தொடர்ந்திசைய கூட்டிசைந்த வாழ்வின் கொள்கலமாய் நேற்றெலாம் நிரம்பி வழிந்ததிம்முற்றம்.
பொலியோ பொலியெனப் பொலிந்த பூமித்தாயின் பூரிப்பை பொங்கலிட்டு பகிர்ந்துண்ட வாழ்வின் முதிசக்காரரான எம் முந்தையோர் ஆனந்தத்தை குடியமர்த்தி வைத்துப்போன அதே முற்றத்திலேதான் இன்றும் நான் நின்று கொண்டிருக்கிறேன். ஆயினும், ஒற்றையாய் உறவிலியாய், சுற்றஞ் சூழவிருந்த வாழ்வை தொலைத்துவிட்ட வறியனாய்.
என்னைப் போலவே தான் கைவிடப்பட்ட இக்கிராமமும் முதுமையின்பாலையில் பெருமூச்செறிந்தபடி.
நெற்றிப்புருவத்தின் நெருக்கம்போல் இன்னும் அந்நாளின் நிகழ்வுகள் நினைவுகள் இன்னும் காய்கின்ற நெல்மணிகளெனச் சூடாறாமல்
எனினும் கண்காள் காண்மின்களோ முந்தைப் பொலிவெலாம் இழந்த முற்றம் கூட்டிசைந்த வாழ்வின் கொள்கலமாய் இன்றில்லை.
கொள்ள, கொடுக்க குலுங்க, கலகலக்க வாழ்வின் சுவையை மொள்ள முடியாத ஒட்டுவிட்ட பாத்திரனாய் நானிங்கு எதனுடை முதிசக்காரன்?
வாழ்வின் கொள்கலங்களும் இவ்வாறு சுடலைக்கே பாத்திரமாய்ப் போக நானிங்கு எதனுடை முதிசம் காக்க?
யாரும் பிச்சையிடமாட்டாததொரு மலட்டுத் தெருவில் எல்லாவழிகளும் மயானத்திற்கே இட்டுச் செல்வதாய ஒரு சந்தியில் உயிர்வழிந்தோடும் பாத்திரமொன்றைக் கையளித்துவிட்டு காலம் நகர்கிறது ஊன்றுகோலையும் பறித்துக்கொண்டு.
சஞ்சீவி மூலிக்காற்றே வா வெட்டுண்ட இறக்கைகளுக்கு உணர்வின் தைலமிடு எழுந்து பறந்ததாக வேண்டும் எம் முந்தைப் புலம் நோக்கி வெட்டுண்டு வீழுமுன் வீடிருந்த உச்சிப்புலம் அது.
இறந்தாரை எழுப்பும் சஞ்சீவி கொணர அனுமனும் இங்கில்லை. இராமர்அணையும் கடலுள் அமிழ்ந்தாச்சு எம்முயிர்த்துவமே சஞ்சீவியாக எழுந்து பறந்தாகத்தான் வேண்டும்.
19.09.1994
கிழிந்ததன் நகலாய்
கடிதம்கண்டேன். கிழிந்துபோன வாழ்க்கையின் நகலாய்.
எண்ணெய்பிசுக்கேறிய காகிதத் துண்டில் பழைய பற்றுவரவேட்டில் கிழித்தெடுத்ததாயிருக்க வேண்டும். பாதி பேனையாலும், பாதி பென்சிலாலும் எழுதப்பட்டிருந்த நலம் விசாரிக்கும் வரிகள் என் கைகளில் நடுங்கின.
பதறியவாறே வீட்டிற்கு வந்து "குரலை" முறுக்கினேன் சற்றுமுந்திய செய்திகளின்படி கொட்டடியிலும், கச்சேரியடியிலும் குண்டு வீச்சென்றார் சேத விபரம் தெரிந்தபின்னால் தான் சிறிது மூச்சுவிட்டேன்.
இப்பாலிருந்து மண்டைதீவின் பீரங்கிகள் முழங்கும் போதெல்லாம் எங்கள் நெஞ்சு பதறும் குண்டுவீச்சின் போதெல்லாம் எங்கள் வீட்டின் நிலைக்கதவுகள், சன்னல்கள் மட்டுமல்ல கூடவே எமது உணர்வுகளும் அதிர்வுறும்.
உற்றதுயர் சொல்லியழ உரத்துப் பேச ஒரு மனுவில்லாத் தனிக்காட்டில் சிறகொடுக்கி குரலொடுக்கி சீவியத்தைச்சிறைப்படுத்தி பாடாய்ப்படுத்துகிற பாழும் மனத்தோடு போராடி கிழிந்துபோன வாழ்வின் இக்கரை நகலாய் நாங்கள்
திறந்த வாசல்களூடே நுழைந்த காற்று கதவுகளை சாத்தியும், திறந்தும், தள்ளியும் உள்ளோடியோடி எதையெதையோ முயன்று உறவின்மை கண்டபின் தோற்றோடி வேற்றாகி நின்ற வெளியிடைத் தோய்கிறது.
வெளிகொண்ட காற்று வெளிகொண்ட நிலா வெளியை வெறிக்கின்ற சூரியன்.
வெளியிடை வெறித்த பார்வையோடு நிற்கிறேன் ஏதோ மோப்பம் பிடிக்குமாப்போல் மெல்லனவந்த காற்று விலகிச் செல்கிறது ஒரு வேற்றானைப் போல.
விழிகளைப் பெயர்க்கிறேன் வேற்றாம்பார்வை என்னிலும் தொற்றியதோ? விலகல மெல்ல விலகல்; மேலும் விலகல். விட்டு நீங்கும் கப்பற்துறை வரையும் விலகி வந்தாயிற்று கடைசியாய்.
காற்று மோப்பம் பிடித்தது சரிதான்.
இதோ கப்பல் நகர்கிறது கனத்துக கிடக்கும் இதயச்சுமையையும் தாங்கியவாறே.
விலகிச் செல்லும் துறைமுகம் வழியனுப்பவும் வாராதிருந்த முதியவரின் சோகத்தை அப்பிக் கிடந்ததென.
தூரத்தே புகார் மூட்டமெனத் தெரியும் பனைகளுக்கு அப்பால் வேற்றாகி விண்ணாகி நின்ற வெளியுள் குமைகிறது காற்று
3.2.1995
நிகழ்கிற வரலாற்றைத் தவிர்த்து எழும் அதி மனோரதிய சோடனைகளே வாழ்வனுபவம் என நம்பவைக்கும் முரட்டுப் பிரயத்தனங்களின் முன் சு. வில்வரெத்தினம் போன்றவர்களின் கவிதைகள் தனித்து நிற்கின்றன. வாழ்க்கையைப் பேசுகிற கவிதைகள் என்ற வகையில் இத்தொகுப்பு மிகுந்த கவனத்துக்குரியதாகிறது.
** காற்றுவழிக் கிராமம் - முற்றும்**
This page was first put up on Jan 29, 2001 Please send your comments and corrections to the Webmaster(s) of this site
